Αξιοθέατα

Το Αχίλλειο χτίστηκε από το 1888 μέχρι το 1891 από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Cardilo, στο όνομα της αυτοκράτειρας Ελισάβετ της Αυστρίας. Βρίσκεται κοντά στο χωριό Γαστούρι, που παλιότερα κατοικούσε ο φιλόσοφος Αρμένης Βράιλας. Χτισμένο στο αρχιτεκτονικό ύφος της Πομπηίας, ενσωματώνοντας παράλληλα στοιχεία Ιονικού, Ρωμαϊκού και Αιολικού ρυθμού. Πήρε το όνομα του προς τιμή του Αχιλλέα, τον οποίο θαύμαζε η αυτοκράτειρα Ελισάβετ. Μετά το θάνατό της το 1898, το Αχίλλειο παρέμεινε ακατοίκητο για εννιά χρόνια, μέχρι την εξαγορά του από τον αυτοκράτορα Vilhelm II το 1907. Ο αυτοκράτορας προέβει σε διάφορες αλλαγές μεταξύ των οποίων και η μετακίνηση των δύο αγαλμάτων του Αχιλλέα, ενώ έγινε η προσθήκη του Πύργου των Ιπποτών για να στεγάσει το τάγμα του και τέλος αναδιέταξε και τους κήπους του Αχιλλείου. Κατά τη διάρκεια των παγκοσμίων πολέμων, το παλάτι χρησιμοποιήθηκε ως νοσοκομείο και ως στρατιωτικό επιτελείο..

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Αχίλλειο μετετράπει σε δημόσιο κτίριο. Στο εσωτερικό του παλατιού, μπορεί κανείς να θαυμάσει πανέμορφους πίνακες Ιταλών και Αυστριακών ζωγράφων, με τους εντυπωσιακότερους να είναι έργα του Κερκυραίου ζωγράφου Άγγελου Γιαλυνά. Η πιο αξιοσημείωτη τοιχογραφία είναι στην αίθουσα υποδοχής στην οποία απεικονίζεται ο Αχιλλέας να περιφέρει το νεκρό σώμα του Έκτορα έξω από τα τείχη της Τροίας. Στα εκθέματα συμπεριλαμβάνονται αγάλματα από την Αρχαία Ελλάδα και τους μυθικούς χρόνους, όπως και προσωπογραφίες και αμφορείς. Στα δωμάτια, μπορεί κανείς να θαυμάσει προσωπικά αντικείμενα της Ελισάβετ και του Vilhelm II (έπιπλα, κοσμήματα κλπ). Η διακόσμηση του Καθολικού παρεκκλησιού που βρίσκεται στο παλάτι είναι εξίσου εντυπωσιακής ομορφιάς. Διασκορπισμένα ανάμεσα στους εντυπωσιακούς κήπους και τα συντριβάνια βρίσκονται τα αγάλματα των εννέα Μουσών και διαφόρων αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων, καθώς επίσης και το άγαλμα του Αχιλλέα, μια δημιουργία του Γερμανού γλύπτη Goetz του 1909, ύστερα από παραγγελία του αυτοκράτορα. Το εντυπωσιακότερο όλων είναι το άγαλμα που απεικονίζει τη στιγμή του θανάτου του Αχιλλέα, φιλοτεχνημένο από το γλύπτη Ernest Gustav Herter.

Το βυζαντινό φρούριο γνωστό ως Αγγελόκαστρο, βρίσκεται στην Κρήνη, απέναντι από την Παλαιοκαστρίτσα, σε υψόμετρο 330μ. Χτίστηκε τον 13ο αιώνα από τον Μιχαήλ Άγγελο τον 2ο, γιο του ηπειρώτη Αρχιεπισκόπου Μιχαήλ Άγγελου. Σύμφωνα με την παράδοση αναζητούνταν ο πιο επικίνδυνος και απόκρημνος βράχος, για να χτιστεί πάνω του ένα απόρθητο φρούριο. Σκοπός του φρουρίου ήταν να προστατέψει τους κατοίκους από τους πειρατές της Αφρικής και τους Ενετούς. Από το κάστρο, αποκρούσθηκε επιτυχώς η επίθεση των πειρατών της Γένοβας το 1403. Για μικρό διάστημα, υπήρξε η πρωτεύουσα του νησιού καθώς ο κυβερήτης διέμενε σ’ αυτό. Η είσοδος του φρουρίου είναι μια τοξωτή πύλη, αλλά μέσα υπάρχουν μόνο ερείπια κτιρίων. Σε μια σκοτεινή σπηλιά, υπάρχει μια εκκλησία αφιερωμένη στους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ, όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει μια υπέροχη τοιχογραφία που απεικονίζει την Παρθένο Μαρία.

Αυτό το βυζαντινό φρούριο βρίσκεται σ’ ένα λόφο μεταξύ των χωριών Άγιο Ματθαίος και Μεσογγή. Λέγεται πως χτίστηκε από τον Μιχαήλ Άγγελο τον 2ο. Τα μόνα απομεινάρια του κάστρου είναι ερείπια που χρονολογούνται πίσω στον 13ο αιώνα. Το φρούριο αποτελείται από οκτώ πύργους που δημιουργούσαν και το οκταγωνικό του σχήμα. Οι ανασκαφές στη γύρω περιοχή έφεραν στο φως εργαλεία που χρησιμοποιούνταν στην παλαιολιθική εποχή.

Το παγκοσμίως γνωστό Κανόνι βρίσκεται νότια της χερσονήσου της Παλαιόπολης. Πήρε την ονομασία Κανόνι από τη συστοιχία πυροβολικού που εγκατέστησαν εκεί οι Γάλλοι το 1798. Ένα από αυτά τα κανόνια εκτίθεται ακόμη στο τουριστικό περίπτερο. Μπροστά από το Κανόνι, υπάρχει το μοναστήρι της Βλαχέρνας, το οποίο ενώνεται με την ξηρά μέσω μιας τσιμεντένιας προβλήτας και χτίστηκε τον 17ο αιώνα. Από εκεί μπορεί κανείς να επισκεφθεί το Ποντικονήσι. Σύμφωνα με τον μύθο, αυτό ήταν το πλοίο που αφού μετέφερε τον Οδυσσέα πίσω στην Ιθάκη, απολιθώθηκε. Ένας άλλος μύθος λέει πως είναι ο βράχος στον οποίο προσέκρουσε ο Οδυσσέας λόγω της καταιγίδας και έτσι βρέθηκε στο νησί των Φαιάκων. Στο Ποντικονήσι βρίσκεται η βυζαντινή μονή του Παντοκράτωρα. Η εξαιρετική θέα από το Κανόνι, ενέπνευσε τον Γερμανό ζωγράφο Beklin να ζωγραφίσει “Το νησί των νεκρών”. Η συγκεκριμένη τοποθεσία είναι μία από τις πιο γοητευτικές του νησιού και πάντα αποτελούσε το μέρος εκείνο που οι ντόπιοι κάτοικοι απολάμβαναν τους περιπάτους τους.

Το Μον Ρεπό βρίσκεται στη θέση που ήταν η αρχαία πόλη, 3 χλμ νότια της σημερινής πρωτεύουσας. Χτισμένο μέσα σε μια πολύ μεγάλη έκταση το 1831, αρχικά αποτέλεσε την θερινή κατοικία του Άγγλου αρμοστή F.Adam. Αργότερα, έπαιξε το ρόλο των θερινών ανακτόρων της τέως ελληνικής βασιλικής οικογένειας. Δύο ανακαλύψεις έχουν γίνει στην ευρύτερη περιοχή: ο ναός του Ασκληπιού (6ος π.Χ αιώνας) και το 1912-14, ο βωμός της Αρτέμιδος (7ος π.Χ αιώνας). Στο Μον Ρεπό υπάρχει υπέροχη θέα από το λόφο της Ανάληψης, προς τα ερείπια της αρχαίας πόλης και τα Bασιλικά της Παλαιόπολης. Η παραλία του Μον Ρεπό είναι καταπληκτική, προσελκύοντας πολλούς τουρίστες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.

Τα Bασιλικά, το μόνο βυζαντινό μνημείο του Μον Ρεπό, χτίστηκαν τον 5ο μ.Χ αιώνα από τον επίσκοπο του Διός, στα ερείπια ενός ρωμαϊκού ωδείου. Καταστράφηκε πολλές φορές: από τους Βανδάλους και τους Γότθους τον 6ο αιώνα, τους Σαρακηνούς και τους Νορμανδούς τον 11ο αιώνα, από τους Τούρκους το 1537 και τέλος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επανακατασκευάστηκε δύο φορές: μετά την καταστροφή του 11ου αιώνα, με τρεις πτέρυγες και ένα νάρθηκα και ξανά το 1680 από τον Κρητικό μοναχό Αρσένιο Καλούδη.

Το 1968, όλα τα τμήματα νεώτερης χριστιανικής αρχιτεκτονικής, όπως τα στηθαία, συλλέχθηκαν και αποθηκεύτηκαν στο Μουσείο του Παλιού παλατιού. Τα μωσαικά της εκκλησίας αποκαταστάθηκαν το 1969.

Αυτό το ανδρικό μοναστήρι χτίστηκε το 1228 μ.Χ. Στην κορυφή του λόφου της Παλαιοκαστρίτσας. Η εκκλησία, η αυλή και τα κελιά των μοναχών χτίστηκαν πολύ αργότερα γύρω στον 18ο αιώνα. Στην περιουσία του μοναστηριού συγκαταλέγεται μια μικρή αλλά πολύτιμη συλλογή βυζαντινών και μεταβυζαντινών εικόνων, ιερών βιβλίων, σκευών και αμφίων.

Το μοναστήρι της Πλατυτέρας χτίστηκε τον 18ο αιώνα μ.Χ. στο προάστιο του Μαντουκιού. Το μοναστήρι επισκευάστηκε ύστερα από την καταστροφή του το 1799 από τους Γάλλους, κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Ρωσοτουρκικού πολέμο. Στο εσωτερικό της εκκλησίας βρίσκεται η θαυμάσια ξυλόγλυπτη εικόνα , έργο του Νικόλαου Κουτούζη, πολύτιμες εικόνες της Ιονίου και Κρητικής Σχολής και πίνακες της βυζαντινής και μεταβυζαντινής τέχνης, όπως “Ο Μυστικός Δείπνος” και “Η τελετή του νιπτήρος” (Νικόλαος Καντούνης), η “Αποκάλυψη”(Θεόδωρος Πουλάκης), “Η Παρθένος Μαρία Βρεφοκρατούσα” (Εμμανουήλ Τζανέ) και “Η ημέρα της κρίσεως” (Κλοτζάς). Στην περιοχή βρίσκονται και οι τάφοι του Ιωάννη Καποδίστρια, πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας και του Φώτου Τζαβέλλα, γενναίου πολεμιστή κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821.

Αυτή η τρίκλιτη βασιλική χτίστηκε στην πρωτεύουσα του νησιού. Στην αρχή ανήκε στους Ηπειρώτες, που ήρθαν στο νησί διωκόμενοι από τους Τούρκους. Το εσωτερικό της εκκλησίας είναι μοναδικό λόγων των πολύτιμων εικόνων και σκευών αλλά και των αναθημάτων, τα περισσότερα εκ των οποίων μεταφέρθηκαν εδώ από εκκλησίες της Ηπείρου. Οι πίνακες του Τζανή είναι μοναδικές κάτι που συμβαίνει και με τις αγιογραφίες του Νικόλαου Κουτούζη που χρονολογούνται κάπου στον 18ο αιώνα.

Το χωριό Μπενίτσες βρίσκεται 13,5 χλμ νότια της πόλης της Κέρκυρας. Κοντά στο χωριό, σ’ ένα ιδιωτικό χώρο, βρέθηκαν ερείπια ρωμαϊκών λουτρών. Με βάση τις μελέτες, στη ρωμαϊκή εποχή, η περιοχή αποτελούσε θέρετρο για τους εύπορους Ρωμαίους κατακτητές και τις οικογένειές τους.

Η Αρχαία Κέρκυρα αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια της κατεδάφισης του ενετικού φρουρίου του Σωτήρος (San Salvador) το 1843, στην περιοχή που οι ντόπιοι αποκαλούν Παλαιόπολη, στη χερσόνησο που καταλήγει στο Κανόνι. Εγκαθιδρύθηκε με την ονομασία Χερσούπολη από τους Κορίνθιους τον 8ο π.Χ. αιώνα. Τα τείχη που περιέκλυαν την πόλη από τρεις πλευρές ήταν κτισμένα κατά τέτοιο τρόπο που να περιβάλλονται από τη μία πλευρά από το λιμάνι του Αλκινόου(το σημερινό κόλπο της Γαρίτσας) στα βόρεια, τη λιμνοθάλασσα του Χαλικιόπουλου από τα δυτικά και τη θάλασσα του Μον Ρεπό στα ανατολικά. Η αγορά της πόλης ήταν κτισμένη βόρεια της τωρινής παραλίας της Γαρίτσας. Η ακρόπολη βρισκόταν στην περιοχή της σημερινής Ανάληψης. Ο μοναδικός πύργος που υπήρχε στα τείχη ήταν στην είσοδο του λιμανιού του Αλκινόου εκεί που σήμερα είναι τα θεμέλια του ναού του Αγίου Αθανασίου. Σε κοντινή απόσταση από το νεκροταφείο, μπορεί κανείς να δει τον της Νεραντζίνας, που βρίσκεται και η εκκλησία της Παρθένου Μαρίας με το διατηρητέο άγαλμα. Εκεί είναι, αξάλλου, και η περιοχή του αρχαίου υδραγωγείου. Στην περιοχή της Γαρίτσας, οι αρχαιολόγοι έχουν βρει ίχνη τάφων της αρχαϊκής και κλασσικής περιόδου, μεταξύ των οποίων σημαντικότερο είναι το άγαλμα του Μενεκράτη. Ο στόλος της πόλης κετέφευγε στο καλά προστατευμένο λιμάνι του κόλπου του Χελαιού. Η είσοδος του κόλπου καθορίζεται από τα δύο μικρά νησάκια, της εκκλησίας της Βλαχέρνας και το απέναντι του, καταπράσινο Ποντικονήσι. Η πόλη χαρακτηρίζεται από τους διάσπαρτους ναούς όλων των μεγεθών, χτισμένους από τους πρώτους κατοίκους του νησιού που προέρχονταν από την Κόρινθο και την Εύβοια. Οι μεγαλύτεροι και σημαντικότεροι ναοί, χτισμένοι τον 7ο και 6ο π.Χ. αιώνα είναι ο ναός της Ήρας, της Αρτέμιδος και του Καρδακίου (προς τιμήν του Απόλλωνα) και τέλος ο ναός του Διονύσου. Τμήματα και ευρήματα απ’ αυτούς τους ναούς εκτίθενται στο τοπικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

Το Αρχαιολογικό Μουσείο βρίσκεται στην οδό Βράιλα, κοντά στον παραλιακό δρόμο της Γαρίτσας. Τα πλέον σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα του νησιού, που αρχικά εκτίθονταν στο Μουσείο των ανακτόρων, βρίσκονται τώρα εδώ. Το πιο ενδιαφέρον απ’ αυτά τα εκθέματα είναι το δυτικό λίθινο αέτωμα της Γοργούς (πλάτους 17μ και ύψους 3μ) μέρος του ναού της Αρτέμιδος(590-580 π.Χ.) κατασκευασμένο από Κορίνθιο καλλιτέχνη. Το αρχαιότερο ελληνικό αέτωμα αναπαριστά τη φτερωτή Γοργώ περιστοιχισμένη από φίδια, τα δυο παιδιά της Πήγασο και Χρυσάωρ (που σύμφωνα με τον μύθο γεννήθηκαν από το αίμα της ύστερα από τον αποκεφαλισμό της από τον Περσέα) και δύο λιοντάρια-πάνθηρες, ενώ στις πλευρές του αετώματος υπάρχουν αναπαραστάσεις από τις μέχες των Τιτάνων. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, το αέτωμα είχε ζωηρά χρώματα, καθώς η Γοργώ συνδεόταν με την Άρτεμις, προστάτιδα των ζώων και των θηρίων. Ένα άλλο έκθεμα είναι μέρος του αριστερού αρχαϊκού αετώματος που βρέθηκε κατά τη διάρκεια των ανασκαφών στην περιοχή του Φιγαρέττου(500 π.Χ.) και στο οποίο αναπαρίσταται σκηνή από βακχικό συμπόσιο.

Ευρύματα της νεολιθικής εποχής από το Σιδάρι περιλαμβάνουν αμφορείς και σκεύη καθώς και μια αναπαράσταση κεφαλιού λιονταριού προερχόμενη από το ναό της Ήρας (7ος π.Χ. αιώνας). Άλλα ενδιαφέροντα εκθέματα είναι: ένα αρχαϊκό λιοντάρι (7ος π.Χ. αιώνας), που βρέθηκε στο ταφικό μνημείο του Μενεκράτη, και ένας κιτρινόμαυρος νιπτήρας από την Αττική (6ος π.Χ. αιώνας). Μεταξύ άλλων υπάρχουν αξιομνημόνευτα ευρύματα από τους τάφους της Γαρίτσας (7ος – 6ος π.Χ. αιώνας), το ναό των Ρόδων (5ος π.Χ. Αιώνας), το ναό της Αρτέμιδος στο Κανόνι (480 π.Χ.), το Μον Ρεπό, τον ναό του Απόλλωνα, ειδώλεια τυπικής αρχαίας χειροτεχνίας, αντικείμενα από χαλκό και ελεφαντόδοντο, μια επιτύμβια στήλη που εξυμνεί τον αρχαίο ήρωα Αρνία, το επάνω τμήμα της στήλης του Ξέμπαρου (6ος αιώνας π.Χ.) καθώς και νομίσματα, με το σημαντικότερο να απεικονίζει μια αγελάδα και κυκλοφόρησε μετά την απελευθέρωση της Κέρκυρας από τους Κορίνθιους.

Η εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα είναι αφιερωμένη στον προστάτη άγιο του νησιού της Κέρκυρας. Χτισμένη το 1589, αντικατέστησε την παλαιότερη εκκλησία του Saroco που κατεδαφίστηκε κατά την κατασκευή των τειχών της πόλης. Ο Άγιος Σπυρίδωνας έλαβε μέρος στην Ά Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ. Εξωτερικά της εκκλησίας υπάρχει ένα πυργωειδές καμπαναριό με ρολόι που προσομοιάζει αυτό που βρίσκεται στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στην Βενετία. Στο εσωτερικό υπάρχει τέμπλο κατασκευασμένο από μάρμαρο της Καράρας και της Πάρου, έργο του M.Mauers. Οι εικόνες στο τέμπλο έχουν φιλοτεχνηθεί από τον ζωγράφο Σπύρο Προσαλέντη. Ο πιο πολύτιμος θησαυρός της εκκλησίας είναι η χρυσή λάρνακα όπου φυλάσσονται τα λείψανα του Αγίου Σπυρίδωνα και είναι κατασκευασμένη στη Βενετία. Αρχικά τα λείψανα βρίσκονταν στην Κων/πολη όμως μετά την Άλωση μεταφέρθηκαν στην Κέρκυρα. Οι πανέμορφες εικόνες στον τρούλο είναι μέσα σε χρυσά πλαίσια και είναι διαιρεμένες σε 17 τμήματα, αναπαριστώνατς μεταξύ άλλων τη ζωή του Αγίου. Αρχικά φιλοτεχνήθηκαν από τον αγιογράφο Παναγιώτη Δοξαρά το 1727, όμως εξαιτίας της φθοράς από την υγρασία, αντικαταστάθηκαν με αντίγραφα του Νικολάου Ασπιώτη μεταξύ των ετών 1850-1870. Στις 12 Δεκεμβρίου κάθε χρόνος γιορτάζεται η μνήμη του Αγίου ενώ δίασημες είναι και οι λιτανείες καθ ‘ όλη τη διάρκεια του χρόνου, που έχουν τις ρίζες τους στην ενετική περίοδο και συνδέονται άρρηκτα με την τοπική ιστορία του νησιού.

Το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης φιλοξενείται στα Ανάκτορα των Αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου στην πόλη της Κέρκυρας. Το μουσείο είναι το μοναδικό στο είδος του στην Ελλάδα και τα εκθέματα του προέρχονται από την Κίνα, την Ιαπωνία, την Ινδία, το Πακιστάν και το Σιάμ. Τα περισσότερα από τα υπάρχοντα εκθέματα συλλέχθηκαν και δωρήθηκαν στο Μουσείο από τους διπλωμάτες Μάνου, Σινιόσογλου, Αλμονάχου και τον πρέσβη Ν.Χατζηβασιλείου. Ανάμεσα στα εκθέματα βρίσκει κανείς έργα Κινέζικης τέχνης όλων των περιόδων: Sheang (1500–1027 π.Χ.), Chehou (1027–221 π.Χ.), Han (221 π.Χ. –220 μ.Χ.), Soung (960–1279 μ.Χ.), Ming (1368–1644 μ.Χ.), Kamakoura (1192–1338 μ.Χ.). Στα πιο σημαντικά εκθέματα συγκαταλέγονται το περίφημο χάλκινο καζάνι που χρησιμοποιούνταν σε θρησκευτικές τελετές κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Ming, ταφικά αγάλματα από τη δυναστεία των Tang, ένα ξύλινο ιαπωνικό άγαλμα φρουράς ναού και μάσκες από το περίφημο ιαπωνικό θέατρο Noh.

Το φρούριο αυτό βρίσκεται στο λόφο του Αγίου Μάρκου, πάνω από την περιοχή που βρισκόταν το παλιό λιμάνι. Χτίστηκε από τους Ενετούς (1576 – 1589) και αργότερα υπέστει αλλαγές και βελτιώσεις από τους Γάλλους και τους Άγγλους. Το φρούριο αποτελείται από δύο προμαχώνες και δύο πύργους. Στα αριστερά ήταν ο προμαχώνας του Σαραντάρη και του Αγίου Αθανασίου που συνδεόταν με τον πύργο μέσω τριπλής οχύρωσης. Τα δύο φρούρια, το παλαιό και το νέο, συνδέονταν με ένα υπόγειο δίκτυο στοών και ένα οχυρωματικό τείχος στα τότε όρια της πόλης. Το Νέο Φρούριο παρείχε πρόσβαση στους προμαχώνες μέσω διαδρόμων, τούνελ και υπόγειων στοών. Σήμερα έχουν απομείνει δύο μόνο πύλες με το έμβλημα του μαρκιανού λέοντα. Η νέα οχύρωση έπαιξε σημαντικό ρόλο, ακόμη και στους σύγχρονους πολέμους, καθώς οι υπόγειες στοές χρησιμοποιήθηκαν σαν καταφύγια από τους κατοίκους. Το φρούριο αποτελεί μνημείο οχυρωματικής αρχιτεκτονικής.

Το Παλαιό Φρούριο βρίσκεται πάνω σε ένα νησί και συνδέεται με την ξηρά μέσω μια τσιμεντένιας γέφυρας που παλαιότερα ήταν ξύλινη και κινητή. Πριν τη γέφυρα, έξω από το φρούριο, είναι το μαρμάρινο άγαλμα του Γερμανού αρχιστρατήγου Schulemburg, ο οποίος υπερασπίστηκε γενναία το νησί κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Κέρκυρας το 1716 από τους Τούρκους. Σκαλισμένο από τον Ιταλό γλύπτη A.Coradini στη διάρκεια της ενετικής κυριαρχίας, αρχικά βρισκόταν εντός του φρουρίου. Μεταξύ του φρουρίου και της πύλης υπάρχει το τεχνητό κανάλι της Contra Fossa, στις άκρες του οποίου βρίσκονται οι προμαχώνες του Saborniano και Martinego.

Η κατασκευή του φρουρίου ξεκίνησε από τους Ενετούς, μετά την πολιορκία των Τούρκων το 1537 και ολοκληρώθηκε το 1588. Είχε τέσσερις πύλες και δύο κορυφές, γεγονός στο οποίο οφείλει το νησί την ονομασία Corfu. Η πρώτη κορυφή (ύψους 51μ.) κτίστηκε από τους Βυζαντινούς και απο καλείται Castell del Mar (ή αλλιώς Castell Vecchio) ενώ η δεύτερη (ύψους 65μ.) χτίστηκε από τους Ενετούς και έχει την ονομασία Castell di Terra ( ή Castell Nuovo).

Οι Ενετοί επέκτειναν την πόλη εκτός των τειχών του φρουρίου, ενώ στο εσωτερικό οικοδόμησαν αψίδες, φυλακές, αποθήκες και νέα κτίρια για τους στρατιώτες, τους ευγενείς και τους πολιτικούς. Έτσι η νέα πόλη απαιτούσε καινούργια οχύρωση και νέο φρούριο. Οι υπόγειες θολωτές στοές του φρουρίου αποδεικνύουν τη θεωρία σύμφωνα με την οποία το φρούριο συνδεόταν υπογείως με την απέναντι νησίδα Πίθια (ή Βίδος).

Σήμερα, μπορεί κανείς να δει τα απομεινάρια των ενετικών τειχών, την πρόσθετη αγγλική οχύρωση, τον πύργο με το ρολόι, τα δωρικά κτίρια και την εκκλησία του Αγ.Γεωργίου, χτισμένη το 1840 κατά τη διάρκεια της Αγγλοκρατίας.

Κοντά στη πλατεία της Σπιανάδας, βρίσκονται τα Ανάκτορα, κτισμένα την περίοδο 1819-1823 από τον Άγγλο ταγματάρχη S.Whitmore, με ένα δημοφιλές για την εποχή της βασιλείας του Γεωργίου, αρχιτεκτονικό ρυθμό. Αποτέλεσε την κατοικία του Υπατου Άγγλου Αρμοστή, ενώ αργότερα μετατράπηκαν στο αρχηγείο του μοναστικού Τάγματος των Αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου, το οποίο ιδρύθηκε το 1818 από επιφανείς Άγγλους αξιωματούχους κατά τη διάρκεια της αγγλικής αποικιοκρατίας των Επτανήσων.

Από το 1864 έως το 1913 τα ανάκτορα χρησιμοποιήθηκαν ως θερινή βασιλική κατοικία. Σήμερα το κτίριο των ανακτόρων φιλοξενεί το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης, με εκθέματα – δωρεά της οικογένειας Μάνου. Στο εσωτερικό του κτιρίου οι αίθουσες είναι διακοσμημένες με σκαλιστές μυθολογικές παραστάσεις απο τα Ιόνια νησιά, έργα του Προσελέντη. Υπάρχουν επίσης και πολυτελείς πολυέλαιοι ενώ σε προθήκες είναι συγκεντρωμένα τα μετάλλια του τάγματος. Στους όμορφα διακοσμημένους κήπους κυριαρχεί το άγαλμα του Άγγλου Ύπατου Αρμοστή F.Adam.

Το παλιό Δημαρχείο βρίσκεται επι της οδού Ευγενίου Βουλγάρεως κοντά στην πλατεία της Σπιανάδας. Η αναγεννησιακού ρυθμού πέτρινη κατασκευή με τους σκαλιστούς τοίχους κτίστηκε από τους Ενετούς (1663-1693). Μεταξύ των εσωτερικών σκαλιστών αναπαραστάσεων κυριαρχεί αυτή της προτομής του Morozini που περιβάλλεται από τέσσερα παιδια – σύμβολα των αρετών του. Αρχικά υπήρξε κατοικία ευγενών (Loggia Nobilei) και λέσχη αξιωματικών του ενετικού στόλου. Το 1720 στέγαζε μια από της σημαντικότερες θεατρικές σκηνές της Ελλάδας και έιχε την ονομασία San Jiacomo, ίδια με την παρακείμενη καθολική εκκλησία, κτισμένη το 1632.